உடலேதுமின்றி பெருகுகிறது ஒரு ஸ்பரிசம்

நான¢ வடசென்னைவாசி. ஆற்காடு வீராசாமியைப் பார்த்தால் உதைக்க வேண்டும் என்று எல¢லா வடசென்னைக்காரர்களும் நினைப்பார்கள். தினம் இரவானால் மின்தடை. பகலெல்லாம் கோடை வெப்பம். இரவெல்லாம் புழுக்கம் என்று மனதும் உடலும் வெந்து கிடக்கிறது. இதோ இதை எழுதுவதற்கு சிறிது முன்னர்தான் மின் தடை நீங்கி, வெளிச்சம் மினுங்கியது. விசிறி சுழன்றது. விசிறுவதற்காக நாளிதழுக்கு அடியில் இருந்த கவிதைத் தொகுப்பை எடுத்தேன். எனக்கு இலக்கியப் பரிச்சயம் சுத்தமாய் இல்லை. கவிதையை நேசிக்கும் தோழி கொடுத்தது (இப்போது கை மாறி விட்டது). மனுஷ்ய புத்திரன் என்பவரது நீராலானது என்ற கவித் தொகுப்பு. எதேச்சையாய் உள்ளே புரட்டியபோது மின்தடை பற்றிய கவிதை. அசந்துவிட்டேன். இருட்டைப் பற்றி என்னைப் போன்ற ஆட்கள் நினைப்பதற்கும் இந்த கவிஞர்கள் நினைப்பதற்கும்தான் எவ்வளவு வித்தியாசம்.
அந்தக் கவிதை:
மின் தடை - : சில பதிவுகள
1
இவ்வளவு நேரமும்எங்கிருந்ததுஇவ்வளவு இருள்என்று கேட்கிறாள்குழந்தை
இருள்நம் சொற்களில் நிறைகிறதுநம் கோப்பைகளில் வழிகிறதுநம் கட்டிலில் படுத்துக்கொள்கிறதுநம் கிணற்றினை நிரப்புகிறதுநம் கண்ணீரில் கரிக்கிறதுநம் பிசாசுகளை எழுப்புகிறது
இருளைத் தொடும் குழந்தைஅஞ்சுகிறாள்
குழந்தைகளைப் பழக்க வேண்டும்இருளுக்கு
2
எத்தனையோ முறைஸ்பரிசித்த உடல்திசை தேடும்இருளில்தடுமாறித் தீண்டிய வேளைபெருகுகிறதுஉடலேதுமின்றிஒரு ஸ்பரிசம்
3
மெழுகுவர்த்திகள்தீக்குச்சிகள்டார்ச்சுகள்அவசர விளக்குகள்
சற்றே சுடர் தேடிநீளும் கைகளிடையேஒரு கை நீளக்கண்டேன்மலைகள் தாண்டிசூரியக் கதிரொன்று தேடி
4
இடத்தை அடைப்பதற்கென்றேகொண்டுவந்தோம்இந்தஉடலைமனதைதளவாடங்களை
நகரவொருஇடமற்ற வேளைஇருள் எடுத்துக்கொள்கிறதுஎல்லாவற்றையும்
எஞ்சுகிறோம்வீடுமற்ற வெளியுமற்றஓரிடத்தில்